Mosterd na de maaltijd
■ Enige tijd geleden heb ik, mijns ondanks, online een bestelling geplaatst. Onlinebestellingen probeer ik om mij moverende redenen zoveel mogelijk te vermijden. Behalve dat ze mijn verlangend uitkijken naar iets wat ik graag wil hebben frustreren – vóór 23.59 uur besteld, morgen al in huis, wég verlangend uitkijken – zorgen ze wereldwijd en minder wereldwijd voor veel ellende van allerlei aard. Ik weid daar verder niet over uit, want iemand die zich daar niks bij kan voorstellen, wíl zich daar helemaal niks bij voorstellen en dan is argumenteren zinloos. Maar goed, ik had dus iets besteld. Er was geen enkele aanleiding om mij razendsnel in het bezit te stellen van dat product, want de bestelling diende enkel om de voorraad aan te vullen. Ik zou ook werkelijk niet meer weten hoe lang het na mijn muisklik heeft geduurd, voordat ik mijn bestelling in mijn brievenbus vond.
Ik werd aan deze transactie herinnerd, omdat ik van de betreffende onlinewinkel, weken na mijn bestelling, post kreeg met een geste en een excuusbrief. Het bedrijf verontschuldigde zich in de brief voor het feit, dat het zich vanwege force majeure niet aan de eigen, hoge normen van klantenbediening had kunnen houden. Daarom had het langer geduurd dan ik gewend was, voordat mijn bestelling was gearriveerd. Als Wiedergutmachung trof ik een pakje ‘Cup a soup’ aan van de variant ‘mosterd’. ‘Mosterd na de maaltijd’ had de brief dan ook als referentie.
Ik heb, na de brief gelezen te hebben, even wezenloos voor me uit zitten kijken. Mijn gedachten buitelden over elkaar heen. Wat vond ik van deze brief? Ja, leuke geste! Je moet maar op het idee komen. Had ik erop zitten wachten? Welnee, natuurlijk niet. Dreigde er gevaar dat ik vanwege de vertraagde levering naar de concurrent zou overstappen? Ben je gek! Welke concurrent trouwens? Als een dergelijke winkel fysiek in een straal van twintig kilometer van mijn woonplaats zou zijn geweest, hád ik helemaal niks online besteld. Haast ik me, vanwege de soep, om mijn volgende bestelling te plaatsen? Nee, hoor, ik heb nog genoeg voorraad. Voel ik me gezien en gekoesterd door deze leverancier? Nou, ehh, ik vind dat hij zijn digitale zaken goed op orde heeft, waardoor hij gepersonaliseerde bulkpost de deur uit kan doen.
Hoe komt het toch, dat zo’n goed bedoelde geste mij zó in het verkeerde keelgat schiet? Het is dezelfde ergernis die ik voel, als ik, een uur nadat ik een fysieke winkel heb bezocht, met een appje uitgenodigd word om met sterren en duimpjes mijn beoordeling kenbaar te maken. Sterren en duimpjes - doe niet alsof ik imbeciel ben! Maak me toch niet belangrijker dan ik ben! Geef me niet het idee dat mijn duimpje-op of duimpje-neer ook maar enige invloed heeft op gebruikelijke en ingesleten gang van zaken! Als je als directeur van een bedrijf, eigenaar van een winkel, uitbater van een toiletblok er door je klanten op gewezen moet worden wat er wel of niet deugt, dan ben je geen knip voor je neus waard.
Ik heb werkelijk geen idee hoeveel klanten van deze onlinewinkel zo’n excuusbrief-met-geste hebben ontvangen. Omdat het een groot onlinebedrijf is, zou het me niet verbazen, als het om vele duizenden adressen gaat. Duizenden zakjes mosterdsoep, evenzovele enveloppen, niet minder brieven, dubbelzijdig geprint en in kleur, frankeren, transport naar PostNl. Daar is de bulk vóór 23.59 gebracht, ’s Anderendaags moet de hele hap dan ook zijn bezorgd, dus aanpoten mannen, vannacht. Gelukkig ging de envelop door de brievenbus. Je moet er toch niet aan denken dat de bezorging had moeten plaatsvinden door een ‘Sorry, we missed you’-zzp’er.
Behalve ergernis om zo’n goedbedoelde geste, voel ik me er ook verdrietig door. Ik was de hele bestelling al lang vergeten, heb niet eens in de gaten gehad dat er wellicht meer tijd overheen was gegaan dan gebruikelijk en daar werd ik nu aan herinnerd. Het leek erop dat men mij erop wees dat mij iets onvergeeflijks was aangedaan, alsof mijn recht op prompte bestelling met voeten was getreden. Een prompte bestelling die ik nooit heb afgedwongen, maar die het bedrijf zichzelf heeft opgelegd, daartoe gedwongen door andere bedrijven die het eveneens als een verplichting zien om ten koste van de menselijke maat en nog zoveel dingen meer, door hen tot op het bot verwende klanten zonder uitstel te bedienen.
Het is oorlog in Europa. Ik heb vanmiddag een mok mosterdsoep gedronken. Ik stuur dit vóór 23.59 uur weg, dan kunt u dit morgenvroeg al lezen.