Marcel van der Voort

Twistende tieners

■ Van alle boeken die ik in 2009 met het sinistre met mijn huis in Frankrijk was kwijtgeraakt, schoot me er onlangs eentje te binnen waaraan ik al lange tijd niet meer had gedacht. Het was het jubileumboekwerkje dat de Eindhovense Schetsclub bij gelegenheid van zijn 35-jarig bestaan had uitgegeven. Het bevatte bescheiden inleidingen van Jan van Bergeyk en Harry Maas, indertijdse oprichters, en verder vele tientallen artistieke bijdragen van leden en oud-leden van de club. Ook van mijn vader stond er een tekening in. Ik herinnerde me, dat hij me op een zeker moment in zijn biotoop op de zolder van ons huis - hij noemde die ironisch Afdeling schone kunsten - een grote houtskooltekening had laten zien van twee twistende tieners. Ik herkende er meteen ons beider buurmeisje in, op wie ik een oogje had, net als mijn vader trouwens, al keek hij met artistieke ogen. Goed. Dat boekje was ik dus óók kwijt. Het gemis deed me pijn. Ik wilde het dolgraag opnieuw in mijn bezit hebben. Ik begon dan ook aan een speurtocht op Internet, maar die leverde ook na lang zoeken geen resultaat op. Dus ging ik er in elke stad waar ik kwam ambachtelijk  naar op zoek in antiquariaten, kringloopwinkels en reguliere boekhandels met een antiquarische afdeling, in de hoop dit pareltje ergens aan te treffen. Zo kwam ik op enig moment ook terecht in Antiquariaat Molendijk, in de Gestelsestraat in Eindhoven. Daar trof ik weliswaar ettelijke planken over Eindhoven en Brabantica aan, maar niet het begeerde boekje. De heer Molendijk kende het overigens wél en desgevraagd zou hij er voor me naar uitkijken. Het briefje waarop ik mijn naam en telefoonnummer onder de vermoedelijke titel had geschreven, gooide hij tussen de andere papieren op zijn bureau. Hij beloofde me te bellen, als hij het had gevonden. Bij het verlaten van het antiquariaat had ik er weinig vertrouwen in dat ik ooit nog iets van hem zou horen.

​

Twee jaar en enkele maanden later, een bericht op de telefoonbeantwoorder: Met Antiquariaat Molendijk in Eindhoven of ik wilde bellen naar...

​

Daags daarna meldde ik me bij de antiquaar die me niet zonder trots het lang gemiste boekwerkje overhandigde. Ik nam het van hem aan, en bladerde meteen naar de pagina van de houtskooltekening van mijn vader. Ik vertelde de antiquaar dat mijn vader vanaf de oprichting lid was geweest van de Eindhovense Schetsclub en dat ik het knappe meisje van de tekening had weten te verleiden tot een huwelijk dat nog steeds standhield. Maar ook wat er met mijn huis in Frankrijk was gebeurd: dat een breuk in de gemeentelijke waterleiding voor mijn voordeur voor een gedeeltelijke instorting van mijn huis had gezorgd, waardoor ik, naast een heleboel andere spullen, ook mijn bibliotheek met honderden boeken was kwijtgeraakt, waaronder het exemplaar dat hij nu voor me had teruggevonden. Al met al werd het een erg emotioneel verhaal...

​

De heer Molendijk had zwijgend naar me geluisterd. Hij gebaarde me even te wachten en verdween ergens tussen zijn kasten. Toen hij terugkwam, overhandigde hij me enkele boeken van kunstbroeders en -zusters van mijn vader, die óók lid waren geweest van de Eindhovense Schetclub. Hij zei me nóg even te wachten en ging een trap op. Ik hoorde hem boven mijn hoofd rommelen. Even later kwam hij naar beneden en legde een exemplaar van de forse Museumwaaier van Peter Thoben, uitgegeven door Museum Kempenland boven op de andere boeken die hij me eerder had gegeven. 'Om het gat in mijn boekenkast enigszins te dichten,' legde hij me uit. Bij het afrekenen van de boeken die ik ook nog wilde meenemen, rekende hij maar een fractie van de waarde die erin stond.

​

Dat een antiquaar, meer dan andere mensen, zich kan inleven in wat het voor iemand betekent om boeken te verliezen is voordehandliggend, maar om dat bgrip te vertalen naar de geste die de heer Molendijk deed, getuigt van méér dan inlevingsvermogen en begrip. Vandaar dat ik dankbaar dit talige monumentje voor hem opricht.