top of page

SLANGEN OP JE BORD

 

In Musée Gustave Moreau in Parijs werd ik vorig jaar aangenaam verrast, toen ik, naast de schilderijen die de primaire aanleiding waren om dit museum te bezoeken, een bijzonder serviesonderdeel aantrof. Het pronkbord hing op een weinig in het oog lopende plaats in een kamertje dat niet het artistiek werk van de schilder liet zien, maar wel een indruk wilde geven van diens leefomstandigheden. Het is ovaalvormig, rijk gekleurd en in reliëf ligt er, naast twee slangen, een aantal vissen op uitgestald. Eén van de slangen ligt prominent midden op het bord, de andere ligt op de rand. Het bord hing op een vervelende plaats om te fotograferen. Hoe ik me ook opstelde, ik kreeg het niet goed voor de lens, zodat ik uiteindelijk maar genoegen nam met de afbeelding zoals die hiernaast te zien is (afbeelding 1).

​

Recentelijk bezocht ik in de Loire-streek in Frankrijk kasteel Chenonceau. En toevallig trof ik naast al de adellijke pracht en praal die er te zien is opnieuw borden aan met dezelfde voorstelling en in soortgelijke uitvoering als in Musée Gustave Moreau (afbeelding 2). Dit keer speelt de slang een bijrol: de hoofdmaaltijd van vissen en rivierkreeft ligt voor de liefhebber smakelijk uitgestald in het midden, de slang ligt dit culinaire tafereel op de rand van het bord geïnteresseerd te bekijken.

​

De toelichting bij het tweede bord legt uit, dat het stamt uit het der-de kwart van de negentiende eeuw en geïnspireerd is op het werk van de beroemde Franse pottenbakker Bernard Palissy (1510-1590). Een prachtige proeve van diens bekwaamheid is – behalve op Inter-net – onder meer te zien op pagina 95 in Snake Charm, het indruk-wekkende boek van Marilyn Nissenson en Susan Jonas, en op pagi-na 188 in de catalogus van een expositie over slangen en draken die van 11 oktober 2007 tot 27 januari 208 plaatsvond in het Staatliches Naturhistorisches Museum Braunschweig in Duitsland (Joger & Luckhardt 2007). Mogelijk is ook het bord dat in Musée Gustave Moreau hangt, als het al geen origineel exemplaar is, een hommage aan Palissy’s vakmanschap.

​

Aanvankelijk verbaasde ik me over de nadrukkelijke aanwezigheid op één en hetzelfde bord van een slang bij al die andere gastrono-mische waterdieren, want ik kon me niet voorstellen dat er ergens in Europa, hoe lekker bereid ook, slang op het menu zou staan – en al helemaal niet in toentertijdse adellijke of in ieder geval rijkere milieus, waarin deze borden voornamelijk te vinden zullen zijn ge-weest. Elders in de wereld is men misschien niet vies van een slan-getje op het bord, maar voor ‘onze contreien’ heb ik dat nog nooit gehoord. Al gauw werd me echter duidelijk dat het zoeken naar een culinaire verklaring voor de bizarre combinatie van slangen en vissen niet opgaat. Die moet in een heel andere richting gezocht worden.

 

Artistieke, keramische voorwerpen zoals de hier afgebeelde, worden bassins rustiques genoemd. De toeschouwer kijkt als het ware door het wateroppervlak naar het leven dat zich onder water afspeelt – waarbij het in dit specifieke geval wel opvalt dat sommige slangen er onder water wel erg doodgemoedereerd bij liggen; ze lijken bepaald niet op jacht te zijn! Zo’n natuurgetrouwe en gedetailleerde weergave in keramiek getuigt van het vermogen tot zorgvuldig observeren en geweldig vakmanschap van de kunstenaar. Die koos taferelen zoals de hier afgebeelde, omdat die in de zestiende en zeventiende eeuw beantwoordden aan de behoefte van natuuronderzoekers en -liefhebbers om kennis te nemen van de dingen der natuur en de natuur der dingen. De grote ontdekkingstochten van de vijftiende eeuw en later, brachten de Europeanen in contact met de tot dan toe verborgen gebleven flora- en faunarijkdommen van andere werelddelen. Voor in de natuur geïnteresseerde mensen waren deze vaak onbekende dieren, planten e.d. een bijzondere aanvulling op hun kennis. Degenen die het zich konden veroorloven, verzamelden voorwerpen van onbestemde maar intrigerende afkomst in speciaal daartoe ontworpen kasten, de zogenaamde rariteitenkabinetten. Ik kan me voorstellen dat een bassin rustique met een natuurvoorstelling (er zijn ook dergelijke borden met bijvoorbeeld mythologische voorstellingen) een zeer gewenst onderdeel van een rariteitenverzameling zou kunnen zijn. Palissy en epigonen kwamen met hun vakmanschap op in ieder geval keramisch gebied tegemoet aan deze wensen.

References
Joger, U. & Jochen Luckhardt (Hrsg.),  Schlangen und Drachen. Kunst und Natur. Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt, 2007.
Nissenson, M. & Susan Jones, Snake charm. New York, 1995.

​

Eerder verschenen in Litteratura Serpentium 31, 69-72.

De mens als prooi

 

In Litteratura Serpentium jaargang 30 (2010), heeft Ruud de Lang een interessante bijdrage geschreven over rampzalige ontmoetingen tussen mens en reuzenslang. Uit recente berichtgeving blijkt dat zijn artikel van toen nog niets aan actualiteit heeft ingeboet. Onderstaande verschrikkelijke gebeurtenissen moeten dan ook gezien worden als een bescheiden toevoeging aan zijn lange lijst van gevallen, die liep tot aan 2010.

 

In The Guardian van 26 oktober 2022 berichtten Rebecca Ratcliffe en Reno Surya over een 54-jarige plantagewerkster op Sumatra, die ten prooi was gevallen aan een python van zo’n zeven meter. Jahrah, zoals de vrouw heette, was ’s morgens naar haar werk vertrokken, maar ’s avonds niet teruggekeerd naar huis. Haar man rapporteerde haar vermissing en ging naar haar zoeken. Op de plek waar ze gewoonlijk werkte, trof hij enkele attributen van haar aan: haar sandalen, haar hoofddoek,  jasje en de gereedschappen die ze gebruikte voor haar werk. Hij alarmeerde anderen en niet al te lang daarna ontdekten ze vlak bij de plaats waar de vrouw was verdwenen, een python. Het dier werd er al snel van verdacht iets te maken te hebben met de verdwijning van de vrouw, en nadat het was gevangen, troffen ze de vrouw inderdaad in de maag van het dier aan. Normaliter prederen pythons op kleinere prooien en zijn menselijke slachtoffers zeldzaam. Er is waarschijnlijk sprake geweest van een ongelukkige samenloop van omstandigheden: een hongerige python van een behoorlijke lengte en een potentiële menselijke prooi, die wellicht qua postuur geen probleem heeft opgeleverd; of mogelijk heeft de vrouw de python tijdens haar bezigheden verstoord, daardoor een schrikreactie bij het dier teweeggebracht, met rampzalige gevolgen.

 

De schrijvers memoreren in hetzelfde artikel een voorval uit 2018, waarbij een reusachtige python op het eiland Muna bij Sulawesi een vrouw had verzwolgen. Ze was haar tuin in gegaan die aan de voet van een rots lag, waarvan het bekend was dat slangen in de grotten ervan leefden. In 2017 was een boer op Sulawesi ook slachtoffer geworden van een hongerige python. Olivier en Hope vermelden beiden ettelijke, deels dezelfde, verhalen over mensetende slangen. Soms zijn het verhalen van ‘horen zeggen’ – met alle onbetrouwbare gevolgen vandien, maar er is ook sprake van verslagen die gerenommeerde herpetologen hebben opgetekend en die daarom geloofwaardiger zouden moeten zijn. Vaak blijken mensen inderdaad wel eens te zijn opgegeten door pythons of anaconda’s, maar evenzovele keren hebben dergelijke slangen weliswaar mensen gedood, maar hun prooi vervolgens niét verorberd. Dan zou er sprake kunnen zijn geweest van een vergissing van de slang of een onvoorzichtigheid van de mens.

 

Niettegenstaande de vele reportages die berichten over reuzenslangen die mensen eten, zijn herpetologen het er met elkaar over eens, dat slangen weliswaar mensen kunnen doden, maar dat zelden doen. Reuzenslangen kunnen veel grotere prooien dan mensen aan en het is dan ook intrigerend waarom er zo weinig mensen ten prooi vallen aan pythons en anaconda’s. Mensen zijn immers relatief zwak, hebben geen scherpe klauwen en reusachtige kaken om zich te verdedigen. Dat is met de gebruikelijke prooien van pythons en anaconda’s wel anders.

 

Bizar zijn de vele broodje-aapverhalen, die slangenhouders waarschuwen voor slechte intenties van hun reuzenslangen. Internet en Youtube staan er vol mee. Het bizarst is wel het verhaal van een slangenhoudster die met haar python in bed sliep. Het dier zou op enig moment gestopt zijn met eten en zich naast haar uitgerekt hebben, alsof hij haar wilde opmeten. Toen de vrouw met een dierenarts over deze verschijnselen sprak, schrok die, en zou de vrouw gezegd hebben dat haar lievelingsdier voorbereidingen aan het treffen was om haar op te eten. Mensen die méér kennis van slangen dan de dierenarts hadden, ontzenuwden de waarschijnlijkheid van deze verklaring op overtuigende wijze.

 

Er mag één gebeurtenis, gerelateerd aan dit onderwerp, niet onvermeld blijven. Die betreft de actie van Paul Rosolie, die zich uit idealistische overwegingen liet verslinden door een anaconda. Rosolie is al jarenlang werkzaam in het Amazonegebied, en ziet met lede ogen de teloorgang van dat leefgebied van zoveel dieren en planten aan. Hij wilde daar een discussie over uitlokken en riep daarbij de hulp van een anaconda in. Het interview met Paul is terug te vinden op de site van Televizier op de datum 1 december 2014. Het blijkt dat zijn actie de nodige weerstand opleverde en dat een petitie van Discovery om uitzending van de reportage te voorkomen, door 40.000 mensen werd gesteund. Die hadden allemaal medelijden met de slang, terwijl er vanwege de (moedwillig aangestoken) branden in het Amazonegebied, branden waartegen hij nou net met zijn stunt wilde protesteren, tijdens Pauls stunt duizenden slangen verbrandden. Een petitie om het regenwoud te beschermen kreeg  slechts 159 handtekening! Op Youtube is een video te zien waarin de anaconda – het zal wel een exemplaar van Eunectus marinus zijn geweest - weinig moeite schijnt te hebben met het verorberen van zijn belager. Paul Rosolie was gekleed in een speciaal pak met een zuurstofvoorziening en contactmogelijkheden met het team dat kon ingrijpen, en werd pas verzwolgen, nadat hij de anaconda daartoe met pesterijen had uitgenodigd. Hij is al tot zijn middel in de slang verdwenen, als het filmpje stopt. Uit het interview blijkt, dat Paul de nodige beschadigingen heeft opgelopen, maar dat de anaconda weinig last schijnt te hebben ondervonden van zijn ongewilde zwelgpartij. Het was niet de bedoeling van Paul Rosolie om te bewijzen dat reuzenslangen mensen kunnen opeten, maar hij heeft dat met zijn stunt wél gedaan.

 

Literatuur

Bellosa, H., Dirksen L., & Auliya, M., Faszination Riesenschlangen. Mythos, Fakten und Geschichten. München, 2007.

Olivier, James A., Snakes in Fact and Fiction. New York, 1958.

Pope, Clifford. H., The Giant Snakes. The natural History of the Boa constrictor, the Anaconda and the largest Pyhtons. New York, 1961.

Lang, Ruud de, ‘De netpython (Broghammerus reticulatus) en de mens eten elkaar: dieren, eet smakelijk!’ Litteratura Serpentium jaargang 30 (2010) 254-269.

​

Eerder gepubliceerd in Litteratura Serpentium 42 (2022), 163-167.

​

​

​

​

​

bottom of page